Bangkok, Ayuthaya, Lopburi en Kanchanaburi

Op 24 oktober laten we het zuiden van Thailand achter ons en reizen we per slaaptrein door naar Bangkok. Dat is nog verrassend confortabel! Er komt een medewerker langs om je bed uit te klappen, op te maken en een gordijntje op te hangen voor je privacy. Helaas hadden we beiden een bed bovenin en konden we niet uit het raam kijken, maar dit hebben we goedgemaakt door ’s ochtends de zonsopgang te bekijken vanuit de restauratiewagen. Nadat we nog vroeg in de morgen de trein waren uitgerold en door een behulpzame jongeman de weg waren gewezen naar een bus die helaas totaal de verkeerde kant op bleek te gaan, wisten we met behulp van een tuktuk toch uit te komen bij een zeer goedkoop guesthouse in de buurt van de beruchte Khao San Road. Om zoveel mogelijk uit onze dag te halen besloten we snel richting het Koninklijk Paleis en de bijbehorende tempels te gaan. Waar we ons te slim voor hadden gedacht, gebeurde ons toch: een babbeltruc. Onder invloed van deze meneer besloten we eerst naar het Nationaal Museum te gaan, daar hij ons overtuigde dat het Koninklijk paleis gesloten was. (Voor wie het niet weet: het doel is om je te overtuigen dat je niet naar het paleis kunt, om je vervolgens een veel te duur maatpak oid aan te naaien). Gelukkig geen geld armer maar toch een ervaring rijker en lichtelijk gedesillusioneerd kwamen we na het museum bij het paleis aan dat natuurlijk gewoon de hele dag open was. Tot onze grote hilariteit stond er tussen alle prachtige gebouwen en tempels ook een miniatuurversie van Angkor Wat. De koning had in eerste instantie een paar van deze tempels willen verplaatsen naar zijn paleis, maar was uiteindelijk toch overtuigd het bij een schaalmodel te houden.

De volgende dag besloten we naar de Chatuchak weekendmarkt te gaan. Met meer dan 8.000 stalletjes in 27 categorieen is dit een markt van enorm formaat en waren we lichtelijk overweldigd door alle aanbod. We hebben ergens het voordeel en het nadeel van reizen met een backpack in dit soort gevallen; alles wat we kopen, moeten we ook zelf een aantal maanden meezeulen en dit weet toch de koopdrift wat te temperen. Na de markt besloten we naar het beroemde Lumpini stadion te gaan om een paar Thaiboks wedstijden mee te pikken. Op houten tribunes samen met de professionele gokkers hebben we een paar mooie partijen gezien (o.a. 3 knock-outs, waarvan 1 op precies de zwaaiende rechter elleboog die Bruno’s trainer er bij hem ingehamerd had). Veel respect tussen de vechters; soms ten nadele van de bezoekers – we zagen een paar partijen waar de hele vijfde ronde niets gebeurde, omdat de winnaar (op punten) al duidelijk was. Wel begrijpelijk als je bedenkt dat deze jongens gemiddeld een keer per maand (moeten) vechten, en blessures dus erg ongewenst zijn.

Op de 27e stond Wat Pho op het programma. Zonder dat we het wisten, hadden wij een bijzondere dag uitgezocht om deze belangrijke tempel te bezoeken. De Supreme Patriarch (soort van oppermonnik) was twee dagen ervoor overleden en het was het einde van het regenseizoen (denken we). Genoeg reden (schijnbaar) voor de Kroonprins van Thailand om juist die dag naar Wat Pho te komen. Vooral de spanning onder het publiek namate de aankomst van de Kroonprins dichterbij kwam, was indrukwekkend om mee te maken. De Kroonprins zelf kwam slechts in een flits voorbij. Na een bezoek aan een van de grootste liggende Buddha’s (43 meter lang!) en een muntje gegooid te hebben in de 108 bronzen kommen rondom, namen we de boot richting wederom een Skybar. Helaas werden we geweigerd omdat we niet de juiste pluimage hadden.

De volgende dag wisten we dit goed te maken en hebbn we een drankje gedaan in dezelfde bar als delen van The Hangover 2 zijn gefilmd. Zo van boven realiseer je je des te meer hoe intens groot Bangkok eigenlijk is.

Voor de 29e hadden we een fietstocht geboekt bij firma Co van Kessel, veel Nederlandser krijg je het niet. Merendeel van onze medefietsers waren dan ook Nederlanders. In plaats van op de grote straten met veel verkeer ons leven te wagen, werden we vooral door achterafstraatjes, over markten en haast door kraampjes geleid. Met een boot werden wij en onze fietsen vervolgens afgezet in een buitenwijk. Na wat rondgefietst te hebben, stond ons een grote verrassing te wachten toen we in het centum weer van de boot kwamen: een heuse politie escorte! Het was een promotieactie van de politie om fietsen in Bangkok aan te prijzen (-Jaahaa, het is zeker een leuke manier om de stad te verkennen meneer de politieagtent!-). Bruno heeft zelfs de hand mogen schudden van een 4-sterren generaal terwijl dit door een horde journalisten werd vastgelegd. Veruit een van onze meest bizarre ervaringen van deze reis.
Tussendoor heeft Bruno nog een Thaiboks-training meegepakt, waar de trainer hem (wetende dat hij in Zuid-Thailand had getraind) na slechts een elleboog vroeg of dat niet soms bij Peteak in Ao Nang was geweest. Ongelofelijk.

Toen was het weer tijd om door te reizen en de volgende dag hebben we doorgebracht met de treinreis naar Ayuthaya. Dit is een vroegere hoofdstad van een Siamees koninkrijk dat vooral in de zestiende en zeventiende eeuw een enorme groei doormaakte. Rond 1700 was Ayuthaya zelfs de grootste stad ter wereld, met meer dan 1 miljoen inwoners. Door de inval van de Burmesen in 1767 werd de stad echter bijna compleet verwoest. Tegenwoordig zijn er van deze stad vooral ruines van enorme tempelcomplexen over.Wij besloten dezen met de fiets te verkennen. Het is haast niet voor te stellen hoe rijk en indrukwekkend deze tempels eruit hebben moeten gezien in hun hoogtijdagen, en ook als ruines vonden wij ze erg mooi en indrukwekkend. ’s Avonds konden we nog net mee met een boottour om een aantal tempels vanaf het water te bekijken en te bezoeken. Hier kwamen we het Amerikaanse stel Jonah en Logan tegen waar we vervolgens samen mee gegeten hebben in een restaurant aan de rivier. Na overdag een beetje rondgehangen te hebben, hadden we ’s avonds afgesproken om samen met Jona en Logan naar de nachtmarkt te gaan om wat te eten. Er was een enorme verscheidenheid aan eten te verkrijgen; zo liet Bruno zich verleidden tot een hot pot en kocht Jonah een hele vis. Na nog een paar biertjes en cocktails samen namen we weer afscheid.
De dag erna, 2 november, bezochten we Lopburi – de apenstad. Hoewel het bij de eerste tempel die wij bezochten nog wel meeviel, werd namate we meer de stad introkken wel duidelijk waar deze bijnaam vandaan kwam. Apen slingerden langs lantarenpalen, electriciteitskabels en winkelgevels. Eenmaal aangekomen bij de Khmer tempel Prang Sam Yot was niet meer duidelijk wie er nou wie kwam bekijken: de toeristen binnen in de tempelgebouwen werden van alle kanten bespied door apen achter tralies die hoopten op een nootje.

De dag hierna reisden we per minibus door naar Kanchanaburi, een stad die bekend is geworden vanwege de Death Railway en in het bijzonder de Bridge over the River Kwai. Om meer te weten te komen over de spoorlijn gingen we naar het Death Railway Museum, waar naast alle overweldigende getallen over de (menselijke) kosten van de constructie ook de indrukwekkende ooggetuigenverslagen meer inzicht gaven in alle verschrikkingen. De volgende ochtend heel vroeg, nog voor de zon opkwam, stonden wij op het station om de trein te pakken over de beroemde brug naar Nam Tok. Het is heel raar, want hoewel je weet hoeveel mensenlevens de spoorlijn gekost heeft, is het tegelijkertijd een treinrit met heel mooie vergezichten (of zoals onze reisgids het omschreef: one of the most senic pieces of railway). In Nam Tok namen we de bus naar de Hellfire Pass, waar met zeer beperkte middelen onder zeer zware omstandigheden oorlogsgevangenen een weg moesten banen voor het spoor door meters en meters rots.
Na deze boeiende en historisch verantwoorde trip was het tijd voor wat ontspanning en huurden we een motorbike om naar de Erawan Waterfalls te rijden. Met zeven niveaus is dit een van de meest indrukwekkende watervallen van Thailand. Vooral Lianne wist zich zeer goed te vermaken met zwemmen bij de verschillende watervallen, al waren de vissen die de watervallen bewoonden soms reden tot een snelle aftocht. Tegenwoordig zijn fish spa’s het nieuwe ding waarbij je alle oude huid van je voeten kunt laten eten door vissen. De vissen in de watervallen onderscheidden zich op twee manieren hiervan: 1) je zwemt in de waterval met je hele lichaam, niet slechts je voeten en een vis die aan je elleboog knabbelt of je rug is toch heel wat anders dan je teen 2) in de spa’s zijn de visjes vaak niet groter dan 5 cm terwijl ze hier de kans hebben om tot zeker 30cm te groeien!

Na het uitstapje naar de waterval namen we een minibus naar het vliegveld in Bangkok en begon onze reis naar Tokyo! Hierover weer meer in de volgende blog!