Noord-Thailand en Laos WARNING: Wall of text! 2/2
Blijf op de hoogte en volg Bruno
20 Januari 2014 | Laos, Luang Prabang
Nadat we vanuit Tokyo naar Chiang Mai in Thailand waren gevlogen op 20 november, hadden we wat behoefte aan een paar daagjes luieren. Naast boekjes lezen, genieten van de zon en rondstruinen op de nachtmarkt, hebben we een kookcursus gedaan waarbij we na een markttour de kans kregen om elk 6 gerechten te maken. Favorieten waren papaya salade (Lianne), groene curry (Lianne), viskoekjes (Bruno), massaman curry (Bruno) en natuurlijk de gefrituurde banaan (beiden). Een erg geslaagde dag en we hopen er eenmaal thuis weer wat van na te kunnen maken.
Chiang Mai staat verder bekend om de mooie trektochten die er te maken zijn in de buurt. Na wat onderzoek besloten we dat we niet de doorsnee toeristische trek wilden maken, onder andere omdat olifantenritjes haast onomkombaar leken. Met wat geluk kwamen we uit bij de gids Charang die een trek gepland had voor drie Duitsers (Matthias, Ina en Igo) waar we bij aan konden sluiten en die ons een echte trek beloofde van 3 dagen en twee nachten beginnend op 25 november. Na een paar stops bij onder andere de markt voor inkopen, langs de weg voor een demonstratie hoe stickyrice in bamboo wordt gemaakt en een tempel in een grot, was het tijd voor de trek. Aangezien we de zonsondergang wilden zien boven op een berg, moest er de eerste dag flink gestegen worden (van ongeveer 800 meter boven zeeniveau naar rond de 2300). Dit was behoorlijk taai. Helaas bleek eenmaal boven de berg in een dikke laag mist gehuld te zijn, en konden we van het uitzicht niets zien. Dit werd eenigzins goedgemaakt met het verbazingwekkend diverse avondmaal dat de porters en onze gids boven op de berg te voorschijn wisten te toveren. Vroeg naar bed in de hoop dat we de volgende morgen vanaf een andere berg de zonsopgang zouden kunnen bewonderen. Toen we wakker warden gemaakt, was het echter al licht. Wegens de onophoudelijke mist had de gids ons laten slapen. Na de zware tocht van de eerste dag stond de tweede dag een iets lichter stuk, vooral naar beneden, op het programma. Door alle nattigheid leverden de modderige (en dus spekgladde) paden naar beneden echter een nieuwe uitdaging op (vooral Lianne miste haar bergschoenen enorm!). 's Avonds slapen we in een homestay bij een familie van een bergstam. De taalbarriere blijkt groot, maar het dochtertje van de familie ontvangt ons hartelijk door ons een voor een al haar speelgoed te laten zien en haast onophoudelijk onze aandacht te vragen door ‘Falang!’ (buitenlander(s)) te roepen. Wij leren van onze gids uiteindelijk ‘Dek noi!’ (klein meisje) terug te zeggen, tot grote hilariteit van haar ouders. De laatste dag over voornamelijk vlak terrein brengt ons nog langs een kleine waterval en school vol enthousiast zwaaiende kinders en dan is het avontuur afgelopen.
We bezoeken op 28 november ‘s ochtends nog een aantal tempels in Chiang Mai waarbij we bij een van de tempels de mogelijkheid tot ‘monk chat’ aangrijpen. We treffen een monnik van begin 20 die we allerlei vragen kunnen stellen over het leven als monnik, het buddhisme en het leven in het algemeen. Na ongeveer 45 minuten moeten we het helaas afkappen om op tijd de bus naar Chiang Rai te nemen. Ons uitgekozen hotel van die avond blijkt een bad te hebben waar we dankbaar gebruik van maken om onze spierpijn wat te verlichten.
De volgende dag staat de grootste en bizarste bezienswaardigheid van Chiang Rai op het programma: de witte tempel (Wat Rong Khun). Extravagant, over de top, heel gaaf, maar ook behoorlijk raar. Met een bruggetje loop je door de hel, met allerlei monsters en uitstekende handen, richting de hemel. De binnenkant van het centrale gebouw is en wordt beschilderd met onder andere hedendaagse comic- en televisiehelden als Spiderman, Shrek en Neo (Matrix). Het idee is dat in onze samenleving helden alleen nog bestaan op het witte doek. In de ogen van grote centrale figuur zijn George W. Bush en Osama Bin Laden geschilderd, een oproep van de kunstenaar om wereldleiders op te roepen door ogen met compassie naar elkaar te kijken en oorlog te stoppen. Na de tempel besluiten we naar het Hiltribe Museum and Education Center te gaan. Erg informatief over het leven en de cultuur van bergvolken met wat waarschuwingen over het gebruik en de productie van opium. Algemene conclusie van het museum lijkt te zijn dat er door en binnen het toerisme naar de regio veel misconcepties bestaan over de hilltribes.
De volgende morgen zijn we vroeg op pad om voor ons vertrek naar Laos nog het Rai Mae Fah Luang Art and Culture park te bekijken. Dit blijkt een groot park te zijn met allemaal teakhouten gebouwen en een museumpje gewijd aan de Lanna cultuur. Dat het nog vroeg is, wordt extra duidelijk als speciaal voor ons het licht moet worden aangedaan in een aantal gebouwen daar we de enige bezoekers zijn. De mooie gebouwen en de rust in het park maakt dat we blij zijn het nog even mee gepakt te hebben. Dan is het tijd om in de bus te stappen naar de grensovergang met Laos. We steken de rivier over naar Huay Xai en vinden een guesthouse waar de eigenaresse ons met een twinkeling in haar ogen vraagt of we in Dollar of 'chickens' willen betalen, daar ze inmiddels heeft geleerd dat Kip (de geldeenheid in Laos) voor ons Nederlanders iets te maken heeft met vogels... We boeken die avond bij de Gibbon Experience een tour van 2 dagen en een nacht en komen erachter dat ons guesthouse de avondklok die in Laos geldt serieus neemt als we 's avonds een poging doen internet te vinden maar de deur naar buiten gesloten blijkt te zijn.
Op 1 december stappen we na een korte introductievideo samen met Charlene en Pierre in de laadbak van een auto die tevens dienst doet als windtunnel. De komende twee dagen zullen wij samen met deze twee Fransozen en de Bermudiaanse Paulina en Cee door de boomtoppen scheren langs ziplines. Na de eerste korte zipline over de rivier volgt er echter eerst een klim van meer dan een uur het natuurpark in. Dan begint de echte pret en suizen we met behoorlijke snelheden tussen en boven de bomen met ziplines van enkele honderden meters lang. We worden gedropt in een boomhut bovenin een reusachgtige boom waar we ook die nacht zullen slapen. Eerst is het echter nog tijd voor een rondje langs de ziplines besluiten wij en de Fransozen. We hebben de grootste lol, maar na een aantal ziplines slaat het noodlot (of mijn (Lianne's) onoplettenheid) toe: druk bezig met het maken van foto's merk ik niet hoe stijl deze lijn eigenlijk is en hoe hard ik ga en weet ik niet op tijd te remmen. Resulterend in een botsing met een boom. Gevolg: een stukke bril en pijnlijke voeten en enkels. Eenmaal terug in de boomhut besluit Lianne kaartspelletjes te blijven spelen met de Bernmudiaanse dames terwijl Bruno met een gids nog een rondje maakt. Na het avondeten en een welverdiend biertje, gaat iedereen vroeg naar bed. 's Ochtends blijkt het nog niet veel beter te gaan met Lianne's voeten en besluit ze achter te blijven terwijl de rest nog wat ziplines nemen. Bruno weet een bamboestok voor Lianne te regelen om op te leunen. Na een erg vroege lunch is het namelijk tijd om terug te reizen naar de bewoonde wereld. Vooral het laatste stuk lopen uit het natuurgebeid wordt een pijnlijke bedoening voor Lianne. Eenmaal terug in Huay Xai weet Bruno een skype-afspraak met zijn moeder Iet op te zetten die vervolgens een consullt geeft over Lianne's voeten. Een opgerekte enkelband en pijnlijke peesplaat is het oordeel. Gelukkig blijkt er niet echt iets stuk, maar we zullen wel iets rustiger aan moeten doen.
We besluiten dan ook de slowboat te nemen van Huay Xai naar Luang Prabang, een tocht van twee dagen. We blijken op dezelfde boot te zitten als onze vrienden van de Gibbon Experience, tof! De tocht over de rivier verzorgd een mooi uitzicht met huisjes die op de meest onmogelijke en geisoleerde plekken lijken te liggen, rotsen waar op allerlei manieren vissersgerei aan vast is gemaakt en zo nu en dan grazende koeien en buffels. Wij lezen ondertussen boekjes en spelen spelletjes op de DS (bedankt voor het lenen Anna!). De boot legt 's avonds aan in Pak Beng waar Bruno snel met een stel anderen op zoek gaat naar een slaapplek terwijl Lianne op en bij de tassen wacht samen met twee andere meisjes. Helaas worden onze achtersten en tassen met veel interesse begroet door een troep kleine jongetjes. Rug aan rug en zittend op onze tassen worden ze uiteindelijk gered door Bruno en de anderen. Ook de tweede dag op de boot blijft de omgeving prachtig om te zien. Aangekomen bij Luang Prabang ontstaat er een kleine rel met een soort sit-in omdat de boot niet doorvaart naar de aanlegstijger in de stad, maar ons er een aantal kilometer buiten wil afzetten. Het protest van de opvarenden wordt echter al snel gebroken als onze tassen naar de kant worden getild en iedereen wordt gedwongen een tuktuk te huren.
Het guesthouse dat we uitzoeken in Luang Prabang blijkt een voordeel te bieden in de vorm van twee erg gezellige Ieren die er ook verblijven, Gav en Grainne. We gaan samen met hun en een oudere Amerikaan genaamd Lee aan de rivier te gaan eten bij een soort gourmettent waar je je eigen eten kunt bereiden op een hete plaat met boullion langs de randen. Allemaal vers vlees, vis, garnalen, groenten en paddestoelen, lekker lekker! Daarna over de nachtmarkt geslenterd die op de afgezette hoofdweg wordt gehouden en waar we toch wat meer ons best moesten doen om onzelf te herinneren dat de ruimte in onze backpacks niet oneindig is.
Dan is het 5 december, Sinterklaas! Helaas hebben wij daar niet zoveel van gemerkt in Laos. Na een beetje te hebben uitgeslapen, huren we fietsen om Luang Prabang wat makkelijker te kunnen verkennen. Na er 3x langs gefietst te zijn, komen we er eindelijk achter dat het Nationale Museum en het Koninklijk paleis hetzelfde ding zijn. Behalve wat sabels en boeddha's is er maar weinig ouds aan het paleis, al zijn de glasmozaieken best mooi. Na het paleis bezichtigen we een aantal tempels (Wat) van de stad. Achter de tweede Wat is er een klein museum in een oud houten huis op palen over de bergstammen van Laos (Vieng Mouane). Anders dan bijvoorbeeld in Thailand zijn de huizen in Laos veelal op hoge stelten gebouwd met ruimte onder het huis voor stalling. Daarnaast beginnen in Luang Prabang ons de Franse invloeden meer op te vallen. Zo kun je er overal La Vache Qui Rit op stokbrood krijgen en zijn veel borden ook in het Frans.
De volgende morgen staan we nog voor zonsopgang op om het ritueel van de monniken die almen ontvangen te zien. We besluiten niet helemaal naar de Wat's te lopen om daar de monniken te zien komen, aangezien er een stroom minibusjes die kant op gaat, en in plaats daarvan in de buurt van een stel oudere dametjes met mandjes stickyrice te gaan zitten. Wat ons betreft de betere keuze. Nadat dit is afgelopen gaan we weer naar bed. 's Middags schrijven we de vorige bloggen en zijn we daar net op tijd mee klaar om met de schemering naar de heuveltop in het midden van de stad te zijn. Erg mooi uitzicht op de huizen en de rivier die door de stad loopt. Om rond Sinterklaas toch nog een beetje het gevoel van thuis te hebben, besluiten we te gaan eten bij een Belgisch restaurant. Helaas valt de selectie Belgische bieren tegen, maar de stoofpot smaakte ons toch erg goed!
Voordat we 's middags de minibus pakken naar Vang Vien gaan we 's ochtends per tuktuk naar Kuang Si waterval, zo'n 30 km buiten de stad. Voordat we bij de waterval komen, lopen we langs een berenopvang. De beren zijn niet erg schuuw, dus we kunnen ze van vrij dichtbij bewonderen. Eenmaal bij de eerste trap van de waterval aangekomen, lijkt het erop dat we de boel bijna voor ons alleen hebben! We lopen naar de laatste en grootste trap van de inmensgrote waterval (en Bruno zelfs nog naar de top), voordat we op de terugweg in een iets rustiger gedeelte een duik nemen. Koud! Maar wel erg mooi. Terug in het hotel komen we niet alleen Gav en Grainne weer tegen, maar ook Pierre en Charlene. Gav en Grainne vertrekken een dag na ons, en we besluiten te proberen elkaar weer te treffen. De weg naar Vang Vien is bochtig en door veel bergpassen en duurt langer dan gehoopt. De minibus probeert ons 's avonds laat weer buiten de stad te droppen, maar dit laten een stel Duitsers niet op zich zitten en na een kleine rel dropt een erg chagerijnige buschauffeur ons in het centrum. Helaas sneuvelt het gelukspoppetje dat Lianne van Roos kreeg in het gedoe.
Vang Vien is een stad die vooral lijkt te bestaan bij de gratie van veel feestende en drinkende toeristen die met een 'tube' (strak opgepompte autobinnenband) de rivier afzakken.In 2012 was de verhouding backpackers op lokale bevolking 15 op 1 in de stad en 3 op 1 in de hele provincie! In het verleden kwamen hier geregeld toeristen bij om (we horen getallen tot wel 1 per maand!), voornamelijk omdat ze stomdronken met ziplines etc. in een niet al te diepe rivier springen, hun hoofd stoten en verzuipen. Inmiddels is dus besloten dat het aantal barren drastisch moest worden verminderd en alle onzin zoals ziplines boven het water zijn verboden. Enigzins gewaarschuuwd huren wij dus de volgende dag zo'n tube om de rivier af te zakken. We besluiten alleen naar de 2e van de 3 barren te gaan en alleen een paar biertjes te drinken. Aangekomen bij de tweede bar (die ook gewoon 'Second bar' heet, creatief!) lijkt er zich een soort 'springbreak' tafreel te ontvouwen met beerpong, feestende mensen, een basket met een tuinsproeier erop en een vollybalveld. Wij laten ons uiteindelijk overhalen op het vollybalveld, tussen wisseldende spelers in verschillende mate van dronkenschap, te kijken wat er is overgebleven van onze gymlessen op de middelbare school. Tegen het einde van de middag en met slechts een paar armbandjes om onze polsen (1 armbandje=1 drankje) besluiten we een poging te doen de rest van de rivier naar het eindpunt af te zakken. Helaas blijkt na 1 uur drijven, terwijl ons BVOtje al lang op is, het steeds donderder wordt en wij steeds kouder, dat het eindpunt nog lang niet in zicht is. Samen met 3 andere verkleumde meisjes worden we door een tuktuk gered. Na een heerlijke warme douche gaan we eten bij de Ierse pub waar we Gav en Grainne tegenkomen met een groep mensen die ze in de bus hebben ontmoet. Twee Canadesen, Jamie en Kyle leren ons een Canadees dankliedje en we eindigen met de hele groep in een nachtclub.
De volgende dag is een uitbrakdag. De groep van gisteren wil pas over een dag tuben omdat er dan nog meer mensen aankomen en we brengen de dag dus door liggend in een restaurant terwijl we de ene na de andere aflevering van Friends kijken.
Dan is het zover! Met ongeveer 20 man bevinden wij ons naar de verhuur, zakken de rivier af naar alle drie de barren en verzamelen we een boel armbandjes. Laten we zeggen dat het een goed feestje was. Na een snelle douche verzamelen we weer in de Ierse pub voor de avondetappe. Helaas is iedereen al redelijk aan en of moe, dus we maken het niet laat.
Ons avontuur in Vang Vien is dan klaar en op 11 december nemen we samen met Gav, Grainne, Jamie, Kyle en Zoe een minibus naar Vientiane, de hoofstad van Laos. Iedereen is behoorlijk brak en ziet redelijk groen. In Vientiane besluiten we een dorm met elkaar te delen en gaan we gezellig samen uit eten.
De volgende morgen besluit iedereen een beetje zijn eigen ding te gaan doen en huren wij wederom fietsen. Het ongeluk van Lianne zorgt er namelijk nog steeds voor dat ze moeite heeft met lange stukken lopen. Bij het bezoek van onze ouders begin januari stelt Iet vast dat Lianne waarschijnlijk een hielspoor heeft overgehouden aan het ongeluk/gekke lopen naderhand. In Vientiane bezoeken we drie tempels, een triomfboog uit 1960 (in de guidebooks ook wel omschreven als een 'monster of concrete' haha, kijken we rond op een markt en gaan we naar COPE, een museumpje over de gevolgen van de Amerikaanse bombardementen op Laos tijdens de Vietnamoorlog. Zo leerden we dat het opruimen van de ongeexplodeerde bommen uit die tijd in het huidige tempo nog meer dan 2000 jaar zal duren. We vonden het erg indrukwekkend. 's Avonds gaan we met Kyle en Jamie uit eten en besluiten we de volgende morgen naar het Boeddhapark iets buiten de stad te gaan. In dit park vonden we een grote verzameling beelden van mensen, goden, dieren en demonen met wisselend boeddhistische en Hindoeistische oorsprong. Hoewel het park niet erg oud was, pas begin jaren '60 gesticht, leken de beelden wel enigzins oud en hebben we ons vermaakt met het duiden van de verschillende beelden aan de hand van een boekje. Na afscheid te hebben genomen van Jamie en Kyle zijn we net op tijd terug in Vientiane voor de bus naar Thakhek.
Thakhek is het begin (en eindpunt) van de Loop.Maar hierover meer in de volgende blog!
Chiang Mai staat verder bekend om de mooie trektochten die er te maken zijn in de buurt. Na wat onderzoek besloten we dat we niet de doorsnee toeristische trek wilden maken, onder andere omdat olifantenritjes haast onomkombaar leken. Met wat geluk kwamen we uit bij de gids Charang die een trek gepland had voor drie Duitsers (Matthias, Ina en Igo) waar we bij aan konden sluiten en die ons een echte trek beloofde van 3 dagen en twee nachten beginnend op 25 november. Na een paar stops bij onder andere de markt voor inkopen, langs de weg voor een demonstratie hoe stickyrice in bamboo wordt gemaakt en een tempel in een grot, was het tijd voor de trek. Aangezien we de zonsondergang wilden zien boven op een berg, moest er de eerste dag flink gestegen worden (van ongeveer 800 meter boven zeeniveau naar rond de 2300). Dit was behoorlijk taai. Helaas bleek eenmaal boven de berg in een dikke laag mist gehuld te zijn, en konden we van het uitzicht niets zien. Dit werd eenigzins goedgemaakt met het verbazingwekkend diverse avondmaal dat de porters en onze gids boven op de berg te voorschijn wisten te toveren. Vroeg naar bed in de hoop dat we de volgende morgen vanaf een andere berg de zonsopgang zouden kunnen bewonderen. Toen we wakker warden gemaakt, was het echter al licht. Wegens de onophoudelijke mist had de gids ons laten slapen. Na de zware tocht van de eerste dag stond de tweede dag een iets lichter stuk, vooral naar beneden, op het programma. Door alle nattigheid leverden de modderige (en dus spekgladde) paden naar beneden echter een nieuwe uitdaging op (vooral Lianne miste haar bergschoenen enorm!). 's Avonds slapen we in een homestay bij een familie van een bergstam. De taalbarriere blijkt groot, maar het dochtertje van de familie ontvangt ons hartelijk door ons een voor een al haar speelgoed te laten zien en haast onophoudelijk onze aandacht te vragen door ‘Falang!’ (buitenlander(s)) te roepen. Wij leren van onze gids uiteindelijk ‘Dek noi!’ (klein meisje) terug te zeggen, tot grote hilariteit van haar ouders. De laatste dag over voornamelijk vlak terrein brengt ons nog langs een kleine waterval en school vol enthousiast zwaaiende kinders en dan is het avontuur afgelopen.
We bezoeken op 28 november ‘s ochtends nog een aantal tempels in Chiang Mai waarbij we bij een van de tempels de mogelijkheid tot ‘monk chat’ aangrijpen. We treffen een monnik van begin 20 die we allerlei vragen kunnen stellen over het leven als monnik, het buddhisme en het leven in het algemeen. Na ongeveer 45 minuten moeten we het helaas afkappen om op tijd de bus naar Chiang Rai te nemen. Ons uitgekozen hotel van die avond blijkt een bad te hebben waar we dankbaar gebruik van maken om onze spierpijn wat te verlichten.
De volgende dag staat de grootste en bizarste bezienswaardigheid van Chiang Rai op het programma: de witte tempel (Wat Rong Khun). Extravagant, over de top, heel gaaf, maar ook behoorlijk raar. Met een bruggetje loop je door de hel, met allerlei monsters en uitstekende handen, richting de hemel. De binnenkant van het centrale gebouw is en wordt beschilderd met onder andere hedendaagse comic- en televisiehelden als Spiderman, Shrek en Neo (Matrix). Het idee is dat in onze samenleving helden alleen nog bestaan op het witte doek. In de ogen van grote centrale figuur zijn George W. Bush en Osama Bin Laden geschilderd, een oproep van de kunstenaar om wereldleiders op te roepen door ogen met compassie naar elkaar te kijken en oorlog te stoppen. Na de tempel besluiten we naar het Hiltribe Museum and Education Center te gaan. Erg informatief over het leven en de cultuur van bergvolken met wat waarschuwingen over het gebruik en de productie van opium. Algemene conclusie van het museum lijkt te zijn dat er door en binnen het toerisme naar de regio veel misconcepties bestaan over de hilltribes.
De volgende morgen zijn we vroeg op pad om voor ons vertrek naar Laos nog het Rai Mae Fah Luang Art and Culture park te bekijken. Dit blijkt een groot park te zijn met allemaal teakhouten gebouwen en een museumpje gewijd aan de Lanna cultuur. Dat het nog vroeg is, wordt extra duidelijk als speciaal voor ons het licht moet worden aangedaan in een aantal gebouwen daar we de enige bezoekers zijn. De mooie gebouwen en de rust in het park maakt dat we blij zijn het nog even mee gepakt te hebben. Dan is het tijd om in de bus te stappen naar de grensovergang met Laos. We steken de rivier over naar Huay Xai en vinden een guesthouse waar de eigenaresse ons met een twinkeling in haar ogen vraagt of we in Dollar of 'chickens' willen betalen, daar ze inmiddels heeft geleerd dat Kip (de geldeenheid in Laos) voor ons Nederlanders iets te maken heeft met vogels... We boeken die avond bij de Gibbon Experience een tour van 2 dagen en een nacht en komen erachter dat ons guesthouse de avondklok die in Laos geldt serieus neemt als we 's avonds een poging doen internet te vinden maar de deur naar buiten gesloten blijkt te zijn.
Op 1 december stappen we na een korte introductievideo samen met Charlene en Pierre in de laadbak van een auto die tevens dienst doet als windtunnel. De komende twee dagen zullen wij samen met deze twee Fransozen en de Bermudiaanse Paulina en Cee door de boomtoppen scheren langs ziplines. Na de eerste korte zipline over de rivier volgt er echter eerst een klim van meer dan een uur het natuurpark in. Dan begint de echte pret en suizen we met behoorlijke snelheden tussen en boven de bomen met ziplines van enkele honderden meters lang. We worden gedropt in een boomhut bovenin een reusachgtige boom waar we ook die nacht zullen slapen. Eerst is het echter nog tijd voor een rondje langs de ziplines besluiten wij en de Fransozen. We hebben de grootste lol, maar na een aantal ziplines slaat het noodlot (of mijn (Lianne's) onoplettenheid) toe: druk bezig met het maken van foto's merk ik niet hoe stijl deze lijn eigenlijk is en hoe hard ik ga en weet ik niet op tijd te remmen. Resulterend in een botsing met een boom. Gevolg: een stukke bril en pijnlijke voeten en enkels. Eenmaal terug in de boomhut besluit Lianne kaartspelletjes te blijven spelen met de Bernmudiaanse dames terwijl Bruno met een gids nog een rondje maakt. Na het avondeten en een welverdiend biertje, gaat iedereen vroeg naar bed. 's Ochtends blijkt het nog niet veel beter te gaan met Lianne's voeten en besluit ze achter te blijven terwijl de rest nog wat ziplines nemen. Bruno weet een bamboestok voor Lianne te regelen om op te leunen. Na een erg vroege lunch is het namelijk tijd om terug te reizen naar de bewoonde wereld. Vooral het laatste stuk lopen uit het natuurgebeid wordt een pijnlijke bedoening voor Lianne. Eenmaal terug in Huay Xai weet Bruno een skype-afspraak met zijn moeder Iet op te zetten die vervolgens een consullt geeft over Lianne's voeten. Een opgerekte enkelband en pijnlijke peesplaat is het oordeel. Gelukkig blijkt er niet echt iets stuk, maar we zullen wel iets rustiger aan moeten doen.
We besluiten dan ook de slowboat te nemen van Huay Xai naar Luang Prabang, een tocht van twee dagen. We blijken op dezelfde boot te zitten als onze vrienden van de Gibbon Experience, tof! De tocht over de rivier verzorgd een mooi uitzicht met huisjes die op de meest onmogelijke en geisoleerde plekken lijken te liggen, rotsen waar op allerlei manieren vissersgerei aan vast is gemaakt en zo nu en dan grazende koeien en buffels. Wij lezen ondertussen boekjes en spelen spelletjes op de DS (bedankt voor het lenen Anna!). De boot legt 's avonds aan in Pak Beng waar Bruno snel met een stel anderen op zoek gaat naar een slaapplek terwijl Lianne op en bij de tassen wacht samen met twee andere meisjes. Helaas worden onze achtersten en tassen met veel interesse begroet door een troep kleine jongetjes. Rug aan rug en zittend op onze tassen worden ze uiteindelijk gered door Bruno en de anderen. Ook de tweede dag op de boot blijft de omgeving prachtig om te zien. Aangekomen bij Luang Prabang ontstaat er een kleine rel met een soort sit-in omdat de boot niet doorvaart naar de aanlegstijger in de stad, maar ons er een aantal kilometer buiten wil afzetten. Het protest van de opvarenden wordt echter al snel gebroken als onze tassen naar de kant worden getild en iedereen wordt gedwongen een tuktuk te huren.
Het guesthouse dat we uitzoeken in Luang Prabang blijkt een voordeel te bieden in de vorm van twee erg gezellige Ieren die er ook verblijven, Gav en Grainne. We gaan samen met hun en een oudere Amerikaan genaamd Lee aan de rivier te gaan eten bij een soort gourmettent waar je je eigen eten kunt bereiden op een hete plaat met boullion langs de randen. Allemaal vers vlees, vis, garnalen, groenten en paddestoelen, lekker lekker! Daarna over de nachtmarkt geslenterd die op de afgezette hoofdweg wordt gehouden en waar we toch wat meer ons best moesten doen om onzelf te herinneren dat de ruimte in onze backpacks niet oneindig is.
Dan is het 5 december, Sinterklaas! Helaas hebben wij daar niet zoveel van gemerkt in Laos. Na een beetje te hebben uitgeslapen, huren we fietsen om Luang Prabang wat makkelijker te kunnen verkennen. Na er 3x langs gefietst te zijn, komen we er eindelijk achter dat het Nationale Museum en het Koninklijk paleis hetzelfde ding zijn. Behalve wat sabels en boeddha's is er maar weinig ouds aan het paleis, al zijn de glasmozaieken best mooi. Na het paleis bezichtigen we een aantal tempels (Wat) van de stad. Achter de tweede Wat is er een klein museum in een oud houten huis op palen over de bergstammen van Laos (Vieng Mouane). Anders dan bijvoorbeeld in Thailand zijn de huizen in Laos veelal op hoge stelten gebouwd met ruimte onder het huis voor stalling. Daarnaast beginnen in Luang Prabang ons de Franse invloeden meer op te vallen. Zo kun je er overal La Vache Qui Rit op stokbrood krijgen en zijn veel borden ook in het Frans.
De volgende morgen staan we nog voor zonsopgang op om het ritueel van de monniken die almen ontvangen te zien. We besluiten niet helemaal naar de Wat's te lopen om daar de monniken te zien komen, aangezien er een stroom minibusjes die kant op gaat, en in plaats daarvan in de buurt van een stel oudere dametjes met mandjes stickyrice te gaan zitten. Wat ons betreft de betere keuze. Nadat dit is afgelopen gaan we weer naar bed. 's Middags schrijven we de vorige bloggen en zijn we daar net op tijd mee klaar om met de schemering naar de heuveltop in het midden van de stad te zijn. Erg mooi uitzicht op de huizen en de rivier die door de stad loopt. Om rond Sinterklaas toch nog een beetje het gevoel van thuis te hebben, besluiten we te gaan eten bij een Belgisch restaurant. Helaas valt de selectie Belgische bieren tegen, maar de stoofpot smaakte ons toch erg goed!
Voordat we 's middags de minibus pakken naar Vang Vien gaan we 's ochtends per tuktuk naar Kuang Si waterval, zo'n 30 km buiten de stad. Voordat we bij de waterval komen, lopen we langs een berenopvang. De beren zijn niet erg schuuw, dus we kunnen ze van vrij dichtbij bewonderen. Eenmaal bij de eerste trap van de waterval aangekomen, lijkt het erop dat we de boel bijna voor ons alleen hebben! We lopen naar de laatste en grootste trap van de inmensgrote waterval (en Bruno zelfs nog naar de top), voordat we op de terugweg in een iets rustiger gedeelte een duik nemen. Koud! Maar wel erg mooi. Terug in het hotel komen we niet alleen Gav en Grainne weer tegen, maar ook Pierre en Charlene. Gav en Grainne vertrekken een dag na ons, en we besluiten te proberen elkaar weer te treffen. De weg naar Vang Vien is bochtig en door veel bergpassen en duurt langer dan gehoopt. De minibus probeert ons 's avonds laat weer buiten de stad te droppen, maar dit laten een stel Duitsers niet op zich zitten en na een kleine rel dropt een erg chagerijnige buschauffeur ons in het centrum. Helaas sneuvelt het gelukspoppetje dat Lianne van Roos kreeg in het gedoe.
Vang Vien is een stad die vooral lijkt te bestaan bij de gratie van veel feestende en drinkende toeristen die met een 'tube' (strak opgepompte autobinnenband) de rivier afzakken.In 2012 was de verhouding backpackers op lokale bevolking 15 op 1 in de stad en 3 op 1 in de hele provincie! In het verleden kwamen hier geregeld toeristen bij om (we horen getallen tot wel 1 per maand!), voornamelijk omdat ze stomdronken met ziplines etc. in een niet al te diepe rivier springen, hun hoofd stoten en verzuipen. Inmiddels is dus besloten dat het aantal barren drastisch moest worden verminderd en alle onzin zoals ziplines boven het water zijn verboden. Enigzins gewaarschuuwd huren wij dus de volgende dag zo'n tube om de rivier af te zakken. We besluiten alleen naar de 2e van de 3 barren te gaan en alleen een paar biertjes te drinken. Aangekomen bij de tweede bar (die ook gewoon 'Second bar' heet, creatief!) lijkt er zich een soort 'springbreak' tafreel te ontvouwen met beerpong, feestende mensen, een basket met een tuinsproeier erop en een vollybalveld. Wij laten ons uiteindelijk overhalen op het vollybalveld, tussen wisseldende spelers in verschillende mate van dronkenschap, te kijken wat er is overgebleven van onze gymlessen op de middelbare school. Tegen het einde van de middag en met slechts een paar armbandjes om onze polsen (1 armbandje=1 drankje) besluiten we een poging te doen de rest van de rivier naar het eindpunt af te zakken. Helaas blijkt na 1 uur drijven, terwijl ons BVOtje al lang op is, het steeds donderder wordt en wij steeds kouder, dat het eindpunt nog lang niet in zicht is. Samen met 3 andere verkleumde meisjes worden we door een tuktuk gered. Na een heerlijke warme douche gaan we eten bij de Ierse pub waar we Gav en Grainne tegenkomen met een groep mensen die ze in de bus hebben ontmoet. Twee Canadesen, Jamie en Kyle leren ons een Canadees dankliedje en we eindigen met de hele groep in een nachtclub.
De volgende dag is een uitbrakdag. De groep van gisteren wil pas over een dag tuben omdat er dan nog meer mensen aankomen en we brengen de dag dus door liggend in een restaurant terwijl we de ene na de andere aflevering van Friends kijken.
Dan is het zover! Met ongeveer 20 man bevinden wij ons naar de verhuur, zakken de rivier af naar alle drie de barren en verzamelen we een boel armbandjes. Laten we zeggen dat het een goed feestje was. Na een snelle douche verzamelen we weer in de Ierse pub voor de avondetappe. Helaas is iedereen al redelijk aan en of moe, dus we maken het niet laat.
Ons avontuur in Vang Vien is dan klaar en op 11 december nemen we samen met Gav, Grainne, Jamie, Kyle en Zoe een minibus naar Vientiane, de hoofstad van Laos. Iedereen is behoorlijk brak en ziet redelijk groen. In Vientiane besluiten we een dorm met elkaar te delen en gaan we gezellig samen uit eten.
De volgende morgen besluit iedereen een beetje zijn eigen ding te gaan doen en huren wij wederom fietsen. Het ongeluk van Lianne zorgt er namelijk nog steeds voor dat ze moeite heeft met lange stukken lopen. Bij het bezoek van onze ouders begin januari stelt Iet vast dat Lianne waarschijnlijk een hielspoor heeft overgehouden aan het ongeluk/gekke lopen naderhand. In Vientiane bezoeken we drie tempels, een triomfboog uit 1960 (in de guidebooks ook wel omschreven als een 'monster of concrete' haha, kijken we rond op een markt en gaan we naar COPE, een museumpje over de gevolgen van de Amerikaanse bombardementen op Laos tijdens de Vietnamoorlog. Zo leerden we dat het opruimen van de ongeexplodeerde bommen uit die tijd in het huidige tempo nog meer dan 2000 jaar zal duren. We vonden het erg indrukwekkend. 's Avonds gaan we met Kyle en Jamie uit eten en besluiten we de volgende morgen naar het Boeddhapark iets buiten de stad te gaan. In dit park vonden we een grote verzameling beelden van mensen, goden, dieren en demonen met wisselend boeddhistische en Hindoeistische oorsprong. Hoewel het park niet erg oud was, pas begin jaren '60 gesticht, leken de beelden wel enigzins oud en hebben we ons vermaakt met het duiden van de verschillende beelden aan de hand van een boekje. Na afscheid te hebben genomen van Jamie en Kyle zijn we net op tijd terug in Vientiane voor de bus naar Thakhek.
Thakhek is het begin (en eindpunt) van de Loop.Maar hierover meer in de volgende blog!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
